Het is een paradox dat wij de aarde, waarop wij van nature kunnen bestaan en waar wij thuishoren, langzaam omvormen tot een kunstmatige wereld, waarin wij alles zelf weer geschikt maken voor onze leefstijl. Blij met een fenomeen als het kweken van paprika’s op steenwol ben je als biologisch tuinder niet, maar voor een maanexpeditie is het misschien hoopgevend.  
Het is alsof de maan langzaam op aarde nederdaalt. We verplaatsen ons met 8 miljoen auto’s en komen elkaar weer tegen in de file. Winkelcentra zijn overdekt. We wonen in lagen boven elkaar. Ons eten is verpakt in eindeloze hoeveelheden plastic. De oceanen zijn vervuild met piepschuimbolletjes. Vogels hebben plastic of olieresten in hun maag. Wie er gevoelig voor is, valt de teloorgang van onze natuurlijke omgeving  bijzonder zwaar. Een eeuwige weemoed over een verloren wereld. Het paradijs van de ongeschonden omgeving, de vrijstromende rivier, het natuurlijke bos, het wijdse uitzicht, de zuivere lucht. Maar niemand zou alle verworvenheden en comfort willen inruilen voor een bestaan in precair evenwicht met de natuur. Holbewoners leefden misschien in een zuivere wereld, maar als zij een vuur stookten werd hun hol toch veel minder gezond. En.... de gemiddelde leeftijd is nog nooit zo hoog geweest als in de moderne tijd!
Maar vergeet u niet dat plastic pas zijn intrede deed na 1950 en dat de ballpoint in de tweede wereld oorlog werd uitgevonden.
Compost.
Het vergaan en verteren van natuurlijke materialen is één van de geheimen van het bestaan.
Milliarden bacteriën zorgen ervoor, dat, bijvoorbeeld, een dode muis, een krop sla, blad, gemaaid gras  en dergelijke vergaan en terugkeren tot de basismaterialen van de “aarde” of grond. Het vormt de bouwstenen van het nieuwe leven, het zogenaamde kringloopproces. De natuur is een systeem dat wij niet kunnen evenaren. We kunnen er wel mee samenwerken. Uiteindelijk bestaat ons lichaam ook uit natuurlijk materiaal, dat de aarde niet verontreinigt als wij er in terugkeren.
Composteren is de basis van de natuurlijke tuin. De meest natuurlijke vuilnisbak.  Alle plantaardige materialen kunnen worden gecomposteerd. Als wij onkruid verwijderen kan het op de composthoop. Als wij blad van het gazon verwijderen kan het op de composthoop.De bodem voedt zichzelf met afval. Met blad, met dood hout. Het gebruikt schimmels, zwammen, bacterien, kleine insecten en wormen om het afval weer  opneembaar te maken. Het is een levende materie.
Er zijn circa 60.000 chemische verbindingen in de industrie die voorheen niet voor kwamen op aarde. Wat deze stoffen uitrichten in het milieu is vaak niet bekend. Er zijn PCB’s, weekmakers, plastics, toxinen en wat niet al. Van 90% van deze stoffen is het veiligheisdsrisico onbekend. De EU hoopt in 2012  het milieueffect en veiligheidsrisico te weten van elke stof waar meer dan 1000 liter van geproduceerd is. In een science fictionboek
van Tonke Dragt (o.a. bekend van het bekroonde jeugdboek “Brief aan de koning”) is er op een verre planeet, buiten de kunstmatige, geschapen leefwereld van de “kolonisten” een gebied, dat de oorspronkelijke begroeiing heeft, maar verder onbekend is. Waar de schepen, die er op onderzoek uitgaan “verteren”; opgaan in de originele biomassa van de planeet. Ongeacht het materiaal waaruit dit schip bestond. Een intelligente omzetting van materiaal in herbruikbare biomassa. Zo intelligent gaat het op aarde nog niet toe in de natuur. De plot van het boek gaat  niet over deze “biodegradatie van materialen” - het gaat om het intelligente leven op de planeet dat wij mensen niet onderkennen -. Wat wij aanschouwen en beschouwen als ondergeschikt aan de mens zou wel eens intelligent leven kunnen bevatten en een heel andere benadering vereisen dan een vanzelfsprekende ondergeschiktheid aan de wensen van de mens.
William McDonough (designer) en Michael Braungart (chemicus) hebben samen een bedrijf opgericht dat de onschadelijke afbreekbaarheid van het produkt als doel heeft, of het hergebruik.
Zij schreven het boek: ''Cradle to cradle''.